Pranie pachnące cynamonem

Piątek. Dziś pranie pachnie szarlotką z budyniem. Są takie chwile, kiedy siadasz na własnej kanapie, rozprostowujesz dłonie i skrobiesz materiał szorstkiego pod dotykiem obicia. Obicie jest szare, wzór układa się w gęstą kratkę. Tło wypełnia odgłos wirującej pralki. Pierze się czarne. Jedynym światłem to odbite w lustrach przedpokoju, czające się w łazience. Pika inteligentny piekarnik. Czas spróbować szarlotki i wyciągnąć pranie. Jest bezpiecznie, jest chill, jest out...

Wstydu się najeść

Spotkałem się ze znajomym, działającym zawodowo na fejsie, który rozwinął przede mną mroczną stronę społeczności, przeniesionej z rzeczywistych relacji w świat społecznościówek. Chodzi o "wykluczenie", a po naszemu: zajebiste ciśnienie, że twojego postu na tablicy nikt nie skomentuje, albo nie "polubi".
To generuje potrzebę zwiększenia kręgu znajomych, u których pojawiać się będzie "mój wpis" i którzy będą mogli go zauważyć i jakoś skomentować.
To wpędza i napędza i kontroluje i ciekawe czy o tym już coś powstało...

Ciśnienie jest fajne jeno w piosence Queenu.

Nowa pralka

Mam pralkę. Kupilim w poniedziałek, w środę czekała ze swoim opiekunem z firmy kurierskiej. W tą samą środę wieczorem, z wielkim pokładem potu i krwi (niektórych z bardziej znanych tancerzy) spoczęła na swoim z dawna wymoszczonym miejscu.
Daliśmy jej pić, podłączyliśmy ją do odpływu. Dziś (z wczorajszego braku proszku) pralka wykonała pierwszy, jałowy jeszcze przebieg, właściwie wciąż wykonuje, słyszę ją zza drzwi łaziebnych :) jak mruczy. Stąd zrodził się pomysł na "Pierwsze Pranie".
Każdy, komu nieobce są zachwyty nad obracającym się w chaosie piany, wody i brudnych skarpet, bębnem, niech czuje się zaproszony na sobotnią imprezę połączoną z oglądaniem poprzedniego Wielkiego Pracza (tym co był, zanim nastałem JA) w akcji. A więc po kolei:

Na początek pójdą "białe", wiec każdy, kto może pochwalić się białą skarpetą (wiem, że niektórzy już białych nie używają, bo to obciach, ale każdy sportowiec amator grał, albo nadal gra w białych frotowych), albo inszym "białym", może liczyć na ciepłe przyjęcie.
Później idą "kolorowe", w tym "czarne", można się na tym etapie wyzwolić i określić :D a nawet pomalować. W razie innego układu sił, zmienimy ustawienie prania. Okaże się na etapie wywalania i przygotowań kup do prania brudów.

Wszyscy chętni powinni zgłosić się w okolice Pralki i towarzyszącego jej Wielkiego Pracza w sobotę najbliższą na 20 na "Pierwsze Pranie" :) Będzie też Harry, który ponoć ma depresję.

Dlaczego wieszam

Powiesiłem, bo już zbyt długo leżało w pralce, gniotło się, mięło i gniło. Więc już nie gnije i ślicznie schnie.
W zamierzeniu miała to być forma wyrazu i jako taką ją traktuję.
Powiesiłem dwa teksty zupełnie niedawne, które rzucają trochę światła i lśnią czystością moich wyobrażeń.
Na razie mam tylko jeden sznurek więc wieszam uważnie.
Ale kto wie, jaki wiatr złapię i czy za jakiś czas nie rozciągnę drugiego. Się obaczy

Pranie "kolorowe"...

Muzyka jest mi potrzebna jak pisanie i wyobraźnia. Wszystkie te elementy pozwalają mi robić wszystko, co nie mieści się w kręgu zainteresowania mojej natury. Więcej, robię wszystko, na co moja natura plwa i co nie mieści się w jej wyobrażeniu o sobie.

Świat mam kolorowy, jest tam ciepło, wietrznie i mgliście. Kolory i faktura mgły odpowiada mojej naturze z zielonym odcieniem uśmiechu.

Muzycznie odpoczywam i uciekam od pytań dotąd pozostających bez odpowiedzi – po co się pracuje dla czyjegoś marzenia. Żeby z tym skończyć trzeba najpierw odpowiedzieć sobie: jakie jest moje marzenie, w cieniu jakiego marzenia śpię, myję zęby, uporczywie nie wiążę butów i przeżywam codzienne ośmiogodzinne czyszczenie wyobraźni i swojego „ja”.

Później wystarczy przekonać innych ludzi, że warto w takie marzenie się ubrać i wyjść w nim w życie. Niedobrze jest właśnie wtedy, gdy ludzie wychodzą z takim marzeniem pod pachą albo w plecaku, bo marzenie jest ich przymusem, albo po prostu jest dla nich za duże.

Wiara w sens idzie w parze z wiedzą i motywacją do osiągania niematerialnych celów. Natchnienie jest ważne w każdej z dyscyplin życia – w miłości prywatnej, w pracy, w codzienności poza wymienionymi wcześniej fragmentami (gotowanie, mycie uszu, oglądanie TV, jazda samochodem).

Muzyką myślę i piszę do niej. Moje fale mózgowe drgają na pięciolinii :D

Wieszam swoje pierwsze pranie...słucham jak schnie

Zaczynam, więc kawałek mojego tekstu. A nie ma lepszego sposobu na wejście, jak wejście z hukiem. Wchodzę z aligatorem...

Było wczesne wtorkowe popołudnie i właśnie opowiadałem dziewczynkom o tym, że muszę wieczorem wyjść do pracy. Nie chciały słuchać i mówiły, że nie rozumieją. Tego chyba nauczyły się od swojej mamy, ale miałem nadzieję, że na świadome złośliwości jeszcze przyjdzie czas. Teraz okazywały jedynie, że będą tęsknić i że kochają mnie maleńkością swoich serduch.

Za oknem ulicę kuł bezwzględny jak młot pneumatyczny, młot pneumatyczny. I tak już od dwóch godzin, z przerwą na sikanie, które słychać było dzięki blaszanej wiacie ustawionej niedaleko naszego ogrodzenia. Sikał na falistą i gwizdał. Na szczęście dziewczynki były wtedy jeszcze w przedszkolu. Teraz słyszały jedynie odgłos nie pozostawiający złudzeń co do spokojnego popołudnia.

Kuł i kuł i rąbał i dudnił i przeszywał dudnieniem i kłuł bębenki kuciem i nie mógł przestać.

-Co to jest tato? - zapytała młodsza Kasia, uświadamiając sobie w końcu, że nie zna tego dźwięku.

-Nie chcesz wiedzieć - odpowiedziała za mnie Zuzka. Zuzka miała to do siebie, że we wszystkim naśladowała matkę, taki wiek. Nie wiem czemu moja żona nie była jednak typem zakochanej i zauroczonej do szaleństwa w swoim mężczyźnie kobiety. Może nawet była, choć bezkrytyczności szukałem u niej czasem na próżno. Każdy facet lubi czasem żeby któs w niego patrzył jak w obrazek i nie oceniał nietrafionych decyzji.

-Jeśli wiesz, powiedz siostrze Zuziu - powiedziałem chcąc rzeczywiście sprawdzić ile wie, a na ile blefuje. Byłoby to ciekawe, że w wieku 6 lat potrafi ściemnić tak, żebym się nie zorientował, że nie zna odpowiedzi. Dotąd zawsze czułem kiedy nie wiedziała.

-Nie chcę, żeby się bała - zaszeptała pochylając się w moją stronę. Niestety szept przeszedł w ochrypły głos, który Kasia usłyszała i z pewnością odpowiedziała -Ja się niczego nie boję.

-Tato? - Zuzia jeszcze tylko sprawdziła czy "my dorośli" możemy uchylić rąbka tajemnicy dzieciakowi.

Kiwnąłem głową.

-To aligator - w tle słychać było cierpiący beton, który w dużym przybliżeniu mógł uchodzić za dzikie zwierzę.

-Nie strasz siostry

-Ja wcale jej nie straszę, prawdę mówię jej- trochę wpadła w poetykę mistrza Yody.

Światło świeciło prosto w nasze drzwi wejściowe i jedno małe okienko na lewo od drzwi i wysoko pod sufitem, zostawiając piękną i ciepłą smugę słonecznego blasku. Czasem dziewczynki łapały drobinki kurzu, innym razem chodziły po świetle jak po słonecznej drodze do krainy wyobraźni. Ja sam grzałem sobie stopy pijąc herbatę.

Coś załomotało o drzwi. W tle wciąż rąbiącego młota niewiele mogło być słychać. Ten dźwięk jednak wydał się jeszcze głośniejszy i jakby...groźny. 

Wstałem z zamiarem podejścia do drzwi, kiedy te wypadły z zawiasów i naszym oczom ukazał się aligator poruszający swoim wielkim ogonem tak szybko, jakby to był bicz, a nie kilkudziesięciokilogramowy kawał mięsa. 

-Aligatooooor - zaszeptała Kasia głosem pełnym czci nabożnej i uwielbienia, mniej strachu, niż mógłbym przypuszczać...